خلاصه کتاب:
محمد حسین ملقب به حکیم صفای اصفهانی هر گاه قصیده ای در نعت و منقبت ائمه اطهار صلوات الله علیهم اجمعین می سرود به مسجد گوهرشاد می رفت و در کنار مناره آن مقابل گنبد مطهر درنگ می کرد و و آنگاه اشعار خود را با کمال خضوع و خشوع می خواند و بازمی گشت.
حکیم شاعری است که در علوم حوزوی ذوالفنون است قصاید و مسمطایش بیشتر نعت و منقبت ائمه اطهار علیهم السلام است. در میان مدایح فاطمی در ادب فارسی شعری به زیبایی صورت و بلندی معنا، شعری که از حکیم صفای اصفهانی به یادگار مانده، دیده نشده است. این شعر در قالب مسمط مسدس است و ظرافت آن در بیان و وسعت و عمق و بلندای آن در معنا به شدتی است که باید گفت این شعر به عنایتی الهی و به توجه صاحب ولایت الهیه می بایستی بر زبان آن شاعر جاری شده باشد و به غیر این هر توجیه دیگری ناوجیه است.